In veel landen wordt het geweld tegen vrouwen
nog altijd niet serieus genomen. Dit geldt zelfs voor de Europese Unie.
Wereldwijd wordt de strijd over vrouwenrechten gevoerd over de hoofden van
vrouwen heen. Dus wat is het inspirerend om hier in New York ongelofelijk veel
vrouwen uit verschillende landen te ontmoeten. Vrouwen die regeringen pushen om
concrete maatregelen te nemen tegen geweld tegen vrouwen. Maar het blijft
spannend of er dit keer wel iets gaat gebeuren. Er moet een concreet actieplan
komen. En dat hebben wij nu op de kaart gezet bij deze VN-Vrouwenconferentie.
Oxfam Novib is het zat dat er al twintig jaar wordt gepraat over vrouwenrechten. Ja, er zijn international wetten en afspraken gemaakt. Maar de uitvoering van die afspraken blijft achterwege.
Vrouwen die ik hier spreek vertellen hoe in verschillende landen het geweld tegen vrouwen in het publieke domein, op straat, in het verkeer, op het werk doorgaat en dat regeringen nauwelijks iets hiertegen doen. Onder het mom van ‘eigen schuld’ worden vrouwen vaak niet serieus genomen als zij slachtoffer zijn van seksueel of fysiek geweld. Ook is er te weinig geld om daadwerkelijk actie te ondernemen.
ideologische strijd
Alle gesprekken die ik voer eindigen met een verwijzing naar de rol van religie en cultuur in het legitimeren van geweld tegen vrouwen. Het doet me pijn naar de verhalen van vrouwen uit Egypte te luisteren. De moedige vrouwen die de straat zijn opgegaan en een heel belangrijke rol hebben gespeeld in de Egyptische revolutie vechten nu dagelijks tegen verslechtering van hun situatie. Het nieuwe regime wil hen het liefst terugdringen binnen de vier muren van hun huizen. En dan is er nog de vraag waarom het wereldwijd maar niet lukt om geweld tegen vrouwen uit te bannen. Het voorbeeld van Egypte maakt het weer glashelder dat de ideologische strijd tussen conservatisme en universele mensenrechten gaan over de machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen. Tijdens deze top wordt de volle ideologische strijd die wereldwijd gaande is duidelijk. Een strijd die wordt uitgevochten over de hoofden, over de lichamen, van vrouwen heen.
Conservatieve krachten hebben een grote invloed op het debat. Egypte, het Vaticaan, Iran en nu helaas ook Indonesië en Bangladesh stellen verworven rechten van vrouwen ter discussie. Bijvoorbeeld over abortus of huwelijk van jonge meisjes; de zogenoemde seksuele en reproductieve gezondheid en rechten. Deze coalitie heeft zich goed georganiseerd. Andere landen proberen hier wel tegenwicht aan te bieden. Maar zelfs de Europese Unie is het niet gelukt om met een gezamenlijk verhaal te komen. Malta blokkeert dat. Heel bedenkelijk.
druk opvoeren
Tijdens ons eigen event vandaag voelde ik de energie, hoorde ik de verhalen, zag ik de wil tot verandering. Samen met mensenrechten- en vrouwenrechtenorganisaties verhogen wij de druk op regeringen. Maar hoe ver willen progressieve landen uiteindelijk gaan? Hoopgevend is de rol van Turkije dat het Vaticaan uitdaagt. Nederland is het eens met Oxfam Novib dat een stevig actieplan noodzaak is, maar is vooralsnog afwachtend.
Er moet gewoon nú iets gebeuren. De hele wereld schrikt van gebeurtenissen zoals in India en Pakistan. Het raakt ons allemaal. Maar het besef dat die verhalen het dagelijkse verhaal zijn, maar dan zonder media-aandacht, is er niet. Huiveringwekkend vind ik dat. Het is een blamage als er tijdens deze VN-Vrouwenconferentie geen afspraken worden gemaakt over concrete acties om het geweld tegen vrouwen een halt toe te roepen. Maar nog erger zou het zijn als conservatieve krachten het voor elkaar krijgen om verworven rechten van vrouwen terug te draaien. Iedereen moet dus nog harder gaan rennen. Nú.
Oxfam Novib is het zat dat er al twintig jaar wordt gepraat over vrouwenrechten. Ja, er zijn international wetten en afspraken gemaakt. Maar de uitvoering van die afspraken blijft achterwege.
Vrouwen die ik hier spreek vertellen hoe in verschillende landen het geweld tegen vrouwen in het publieke domein, op straat, in het verkeer, op het werk doorgaat en dat regeringen nauwelijks iets hiertegen doen. Onder het mom van ‘eigen schuld’ worden vrouwen vaak niet serieus genomen als zij slachtoffer zijn van seksueel of fysiek geweld. Ook is er te weinig geld om daadwerkelijk actie te ondernemen.
ideologische strijd
Alle gesprekken die ik voer eindigen met een verwijzing naar de rol van religie en cultuur in het legitimeren van geweld tegen vrouwen. Het doet me pijn naar de verhalen van vrouwen uit Egypte te luisteren. De moedige vrouwen die de straat zijn opgegaan en een heel belangrijke rol hebben gespeeld in de Egyptische revolutie vechten nu dagelijks tegen verslechtering van hun situatie. Het nieuwe regime wil hen het liefst terugdringen binnen de vier muren van hun huizen. En dan is er nog de vraag waarom het wereldwijd maar niet lukt om geweld tegen vrouwen uit te bannen. Het voorbeeld van Egypte maakt het weer glashelder dat de ideologische strijd tussen conservatisme en universele mensenrechten gaan over de machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen. Tijdens deze top wordt de volle ideologische strijd die wereldwijd gaande is duidelijk. Een strijd die wordt uitgevochten over de hoofden, over de lichamen, van vrouwen heen.
Conservatieve krachten hebben een grote invloed op het debat. Egypte, het Vaticaan, Iran en nu helaas ook Indonesië en Bangladesh stellen verworven rechten van vrouwen ter discussie. Bijvoorbeeld over abortus of huwelijk van jonge meisjes; de zogenoemde seksuele en reproductieve gezondheid en rechten. Deze coalitie heeft zich goed georganiseerd. Andere landen proberen hier wel tegenwicht aan te bieden. Maar zelfs de Europese Unie is het niet gelukt om met een gezamenlijk verhaal te komen. Malta blokkeert dat. Heel bedenkelijk.
druk opvoeren
Tijdens ons eigen event vandaag voelde ik de energie, hoorde ik de verhalen, zag ik de wil tot verandering. Samen met mensenrechten- en vrouwenrechtenorganisaties verhogen wij de druk op regeringen. Maar hoe ver willen progressieve landen uiteindelijk gaan? Hoopgevend is de rol van Turkije dat het Vaticaan uitdaagt. Nederland is het eens met Oxfam Novib dat een stevig actieplan noodzaak is, maar is vooralsnog afwachtend.
Er moet gewoon nú iets gebeuren. De hele wereld schrikt van gebeurtenissen zoals in India en Pakistan. Het raakt ons allemaal. Maar het besef dat die verhalen het dagelijkse verhaal zijn, maar dan zonder media-aandacht, is er niet. Huiveringwekkend vind ik dat. Het is een blamage als er tijdens deze VN-Vrouwenconferentie geen afspraken worden gemaakt over concrete acties om het geweld tegen vrouwen een halt toe te roepen. Maar nog erger zou het zijn als conservatieve krachten het voor elkaar krijgen om verworven rechten van vrouwen terug te draaien. Iedereen moet dus nog harder gaan rennen. Nú.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten